مطالب علمی آموزشی و ثتبی | بلاگ شخصی حسین مرادی راد

در سیستم حقوقی کنونی ایران ، ماهیت شرکتها عمدتاً پیمانکاری است که به دنبال تدوین اعمال و دستورات تعیین شده توسط قانونگذار ، همکاری دو یا چند نفر مستلزم انجام آن است که با توجه به نوع شرکت متفاوت خواهد بود.
در این مقاله به این سؤال پاسخ می دهیم: آیا می توان فقط یک شرکت در ایران تشکیل داد؟ علاقمندان همچنین می توانند با مقالات زیر مشورت کنند:
نیاز به همکاری دو یا چند نفر.

با توجه به ماهیت قراردادی شرکتهای تجاری در سیستم حقوقی فعلی ایران ، لازم است که هر بنگاه تجاری دارای دو یا چند نفر باشد که با هم کار می کنند و نتیجه این است که هیچ شرکتی تجاری در ایران نمی تواند با یک شریک تشکیل شود. طبق قانون ، در حال حاضر تشکیل یک شرکت واحد در ایران خالی از سؤال است و بنابراین ، شرکتهای تجاری مشابه شرکتهای ملکی هستند. اما نکته قابل توجه این است که در اکثر سیستمهای حقوقی فعلی مانند آلمان ، انگلیس ، فرانسه و غیره شرکتهای دارای تنها یک شریک پذیرفته می شوند. ناگفته نماند که اگرچه قوانین حاکم بر شرکتهای تجاری اجازه تشکیل یک شرکت واحد را نمی دهد ، اما در عمل چنین شرکت هایی قابل مشاهده هستند.
بارزترین نمونه این شرکت ها شرکت های دولتی هستند که 100٪ توسط دولت تأمین می شوند. زیرا دولت یک شخص است و تمام سرمایه شرکت از آن ناشی می شود. البته چنین شرکتهایی به نظر می رسد اعضای افتخاری شرکت برای جلوگیری از تجاوز از قبیل شرکتهای دولتی هستند که غالباً به عنوان شرکت تأسیس می شوند ، با توجه به اینکه یک شرکت خاص باید حداقل دارای سه شریک و از طرف دیگر هیئت مدیره باشد. مدیریت باید بین سهامداران انتخاب شود ، بنابراین آنها مجبورند افراد را در هیئت مدیره انتخاب کنند که برای آنها ابتدا یک سری اقدامات و به عنوان سهامدار انجام می شود. آنها سپس به عنوان اعضای هیئت مدیره شناخته می شوند. در نتیجه ، این افراد نه در تأمین اعتبار شرکت سهیم هستند و نه به منافع فعالیتهای شرکت کمک می کنند و فقط حق عضویت اداری را دارند و در برخی موارد از شرکت مزد دریافت می کنند.
یک وکیل یک موسسه حقوقی ایران نیز نمونه دیگری را ذکر کرده است ، یعنی شرکتهایی که توسط جامعه پدر و فرزندان خردسالش ایجاد شده است.
مثال قبلی ممکن است موردی برای تشکیل یک شرکت واحد باشد که برخی از افراد برای جلوگیری از تنظیم قانونی می توانند بطور عملی انجام دهند. زیرا از یک سو ، یک صغیر به دلیل عدم استعفا نمی تواند وصیت خود را مستقل انجام دهد و به همین منظور نقش اجبار وی در پرونده پدر را بر عهده خواهد گرفت و در حقیقت این تنها اراده است. از پدر شرکتی که شرکت را تشکیل می دهد و در عمل تمام سرمایه شرکت توسط شخص خودش تأمین می شود و حتی بخش کوچک شرکت نیز ناچیز است و از طرف دیگر در قوانین تجاری از اهمیت شرکای تجاری هیچ قانون ویژه ای تعیین نشده و این افراد مشمول مقررات قانون مدنی خواهند بود.
اما از طرف دیگر می توان گفت که طبق قانون مدنی ، شخصی که جزئی و دارای حقوقی قانونی نیست ، به عنوان شخصی با شخصیت حقوقی شناخته می شود که از حقوقی برخوردار است و در صورت عدم پذیرش وی نمی تواند نادیده گرفته شود. شخصیت در شرکتی که امور را مدیریت می کند ، در حقیقت عمدتاً به نام خود و استان به نمایندگی از کوچکترین فرزند خود عمل می کند و این نشانگر تعدد افراد است ، زیرا در موارد دیگر آرزو دارد به نمایندگی از کوچکترین فرزند خود درمان کند. او باید به عنوان فرماندار عمل کند ، نه به عنوان خودش.
• مزایای یک شرکت شریک تنها

در مورد شرکت هایی که دارای یک شریک زندگی واحد هستند ، سوال اساسی این است که اگر همه این شرکت ها توسط یک نفر اداره شوند و کلیه امور شرکت توسط یک شخص اداره شود ، چه نیاز و فایده ای از این قبیل وجود دارد؟ شرکت؟ درست است؟
در پاسخ باید گفت که در ایجاد چنین شرکت هایی فواید زیادی وجود دارد:
اگر شخصی با همان میزان سرمایه اختصاص یافته به تشکیل یک شرکت واحد ، شخصاً و با حسن معامله تجارت کند و پس از مدتی ورشکستگی را اعلام کند و بنابراین ، با صدور دستور ورشکستگی خود بدهی های خود را پرداخت نمی کند. معاملات تجاری آنها از حق کار منع شده و از آنها سلب می شوند ، اما از داشتن مال و حقوق اقتصادی نیز ممنوع هستند. در حالی که درست است که اگر شرکت درگیر مشاغل باشد و شرکت ورشکسته شود ، شرکت از طریق دستور ورشکستگی منحل می شود ، اما شخصی که در واقع بنیانگذار شرکت بوده و تنها شریک زندگی آن است ، ممنوعیتی ندارد. اموال خود را مصادره کنید. شما نخواهید داشت و قادر خواهید بود با سایر دارایی ها تجارت کنید یا شغل دیگری کسب کنید و حتی در شرکت نیز باشید